Zablokowane konto za dług z przeszłości - sprzeciw od nakazu zapłaty

Wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym po terminie

Na podstawie przedstawionego opisu, jeżeli nie miała Pani wiedzy o istnieniu nakazu zapłaty, albowiem został on doręczony na adres, pod którym Pani nie zamieszkiwała, powinna Pani złożyć wniosek o przywrócenie terminu wraz ze sprzeciwem, a także wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, do sądu rejonowego, który wydał sporny nakaz zapłaty. Jeżeli do Pani nie dochodziły pisma w zakresie wszczęcia postępowania sądowego i wydania nakazu zapłaty, to powinna Pani w ciągu 7 dni od dnia powzięcia informacji o postępowaniu złożyć do sądu, który wydał niniejszy nakaz, wniosek o przywrócenie terminu wraz ze sprzeciwem. Zachowanie terminu 7 dni jest bardzo ważne, albowiem gwarantuje brak przedawnienia czynności.

Zgodnie z treścią art. 168 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (K.p.c.): Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.

Przepis art. 168 § 1 K.p.c. nie może być interpretowany w sposób rozszerzający, gdyż jest zasadą, że czynności procesowe powinny być dokonywane w terminie. O braku winy strony można zatem mówić tylko wtedy, gdy istniała jakaś przyczyna, która spowodowała uchybienie terminowi. Przyczyna taka zachodzi wówczas, gdy dokonanie czynności w ogóle (w sensie obiektywnym) było wykluczone, jak również w takich przypadkach, w których w danych okolicznościach nie można było oczekiwać od strony, by zachowała dany termin procesowy (post. SN z 9.1.2012 r., II UZ 46/11, Legalis).

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że brak zachowania terminu do wniesienie przez Panią sprzeciwu od przedmiotowego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, uznać należy za niezawiniony, albowiem korespondencja dochodziła na nieprawidłowy adres i nikt Pani nie przekazywał informacji. „Przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, w tym wniesienia środka zaskarżenia, uzasadnia także nieprawidłowość w doręczeniu stronie pisma sądowego” (orz. SN z 25.11.1958 r., 1 CZ 172/58, RPiE 1959, Nr 4).

Uprawdopodobnienie braku winy w uchybieniu terminu

Zgodnie natomiast z treścią art. 169 § 2 K.p.c.: W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek. Warunkiem zasadności przywrócenia uchybionego terminu jest brak winy w niedokonaniu czynności podmiotu składającego wniosek o jego przywrócenie. Wnioskodawca we wniosku o przywrócenie uchybionego terminu powinien uprawdopodobnić, a nie udowodnić brak winy w uchybieniu terminu.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 12.5.2006 r. (V CZ 29/06, Legalis) – brak winy jako przesłanka przywrócenia terminu (art. 168 § 1 K.p.c.) nie może być oceniany w oderwaniu od ustawowego wymagania odnośnie do treści wniosku (art. 169 § 2 K.p.c.) wymagającego tylko uprawdopodobnienia, tj. przytoczenia twierdzeń i wskazania okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu, z których wynika przekonanie o prawdziwości tych twierdzeń. Uprawdopodobnienie oznacza również złagodzenie rygorów dowodowych odnośnie do okoliczności usprawiedliwiających niedopełnienie czynności procesowej w terminie (por. także M. Sorysz, Terminy, s. 162 i cyt. tam literatura).

Przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu przeciwko nakazowi zapłaty

Z uwagi na powyższe, we wniosku o przywrócenie terminu powinna Pani wskazać na brak swojego zawinienia i niniejsze uzasadnić, wskazując, iż nigdy nie otrzymała Pani nakazu zapłaty, albowiem w dacie doręczenia nie mieszkała Pani pod tym adresem. Jednocześnie, wraz z wnioskiem należy dokonać uchybionej czynności, a więc załączyć także sprzeciw.

Na początek należy dowiedzieć się u komornika o sygnaturę akt sprawy sądowej, a następnie zrobić wgląd w akta sprawy w sądzie – tam pozna Pani pozew i nakaz zapłaty, i będzie mogła Pani złożyć wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego - Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296
2. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2012 r., sygn. akt II UZ 46/11
3. Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 1958 r., sygn. akt 1 CZ 172/58
4. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2006 r., sygn. akt V CZ 29/06

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.